Συνήθιζα να φροντίζω τη βιβλιοθήκη στο Κέντρο Διαλογισμού στο Μόναχο. Ένας ηλικιωμένος άντρας, που θα τον αποκαλώ Klaus, προσέφερε και εκείνος εθελοντικά τις υπηρεσίες του εκεί, μαζί με εμένα. Ήταν άρρωστος για λίγο καιρό. Η εμφάνισή του όμως με το χρόνο χειροτέρευε, έχανε βάρος και φαινόταν υπερβολικά αδύνατος.

Μια ημέρα, ένας φίλος μού είπε πως η κατάσταση του Klaus φαινόταν πολύ σοβαρή. Ένιωθε πως έπρεπε να προσπαθήσω να κάνω κάτι, για να τον βοηθήσω, γιατί δεν είχε κανέναν άλλον να τον φροντίσει. Πάντοτε απέφευγα να μπλέκομαι στενά με άρρωστους ανθρώπους, γιατί με έκαναν να αισθάνομαι άβολα.
Ήμουν μόλις στα είκοσί μου χρόνια. Του είπα ότι δεν ήθελα να το κάνω αυτό και πρότεινα αντίθετα εκείνος να τον φροντίσει. Ενώ ο καιρός περνούσε, νόμιζα ότι θα έφτανε το τέλος του και τελικά αποφάσισα να προσπαθήσω να τον βοηθήσω. Ο Klaus σαφώς χειροτέρευε –γινόταν όλο και πιο αδύνατος και είχε αρχίσει να φαίνεται ατημέλητος. Τον πήγα σε έναν ιατρό, ο οποίος είπε πως ήταν χρόνια η κατάστασή του και πως χρειαζόταν θεραπεία. Πρόσθεσε πως θα ήταν σημαντικό για τον Klaus να τρώει καλύτερα, διαφορετικά θα συνέχιζε να χάνει βάρος.

Άρχισα να φέρνω υγιεινές τροφές και λαχανικά στο κέντρο διαλογισμού στο Μόναχο κάθε πρωί, ώστε να μπορώ να του ετοιμάζω αργότερα ένα θρεπτικό μεσημεριανό. Τρώγαμε μαζί, κατά το απόγευμα, πριν κάνουμε τη σέβα μας στη βιβλιοθήκη. Μία ημέρα κάλεσα τον Klaus να έρθει στο σπίτι μου, να μοιραστεί το μεσημεριανό με τη μητέρα μου και τα άλλα μέλη της οικογένειας που δεν ακολουθούσαν το Μονοπάτι των Διδασκάλων.
Όταν τον σύστησα, μπορώ να πω πως θεώρησαν λίγο παράξενο που είχα ένα τόσο μεγαλύτερο και απεριποίητο φίλο. Έστρωσα το τραπέζι για εμάς τους δύο στον κήπο και ο Klaus κι εγώ καθίσαμε κάτω από το ζεστό φως του ήλιου. Πρόσφατα, είχα αρχίσει να νιώθω μετανοιωμένη για τις ώρες που ξόδευα φροντίζοντας τον Klaus και καθώς καθίσαμε εκεί, άρχισα να αμφιβάλλω ακόμη κι αν κάτι τέτοιο το άξιζε.

Συνήθιζα να απολαμβάνω το να κάθομαι ήρεμα στον ήλιο του κήπου, μόνη μου κάθε μέρα, πριν πάω στο κέντρο, αλλά δεν είχα πια διαθέσιμο χρόνο για απομόνωση. Αντίθετα, διέθετα αυτό το χρόνο μου, για να αγοράζω τροφή και να μαγειρεύω για τον Klaus. Ενώ καθόμουν εκεί, έκλεισα τα μάτια μου και άρχισα να σκέφτομαι τα πράγματα ξανά και ξανά. Έκανα πραγματικά αυτό που ο Διδάσκαλος θα ήθελε να κάνω;
Αναρωτιόμουν αν έκανα περισσότερα από ό,τι έπρεπε και σπαταλούσα το χρόνο μου με αυτόν τον τρόπο. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα κατευθείαν τον Klaus. Μόλις είχε σηκώσει το κουτάλι στα χείλη του, για να φάει λίγη σούπα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα ότι κοιτούσα κατευ-θείαν μέσα στα φωτεινά, λαμπερά μάτια του Μαχαράτζ Τζι.

Ήταν ο Σαντ Ρατζίντερ ο ίδιος, στη φυσική του μορφή, με τα λευκά του ρούχα και το τουρμπάνι του, που καθόταν σε εκείνο το σημείο όπου ο Klaus βρισκόταν στον κήπο μας. Συνειδητοποίησα πως όταν βοηθάμε τους άλλους, στην πραγματικότητα βοηθάμε τον Διδάσκαλο και πως η σέβα είναι ένα δώρο από τον Μαχαράτζ Τζι.

Τα πολιτικά δρώμενα βρίσκονταν πάντα στο επίκεντρο των ενδι- αφερόντων μου. Για αρκετά χρόνια ο σύζυγός μου και εγώ προσπα- θούσαμε να προωθήσουμε σκοπούς, οι οποίοι πιστεύαμε πως θα ήταν επωφελείς για την πατρίδα μας, την Κολομβία. Έτσι, ασχολήθηκα με διάφορα πολιτικά συστήματα, έχοντας την πεποίθηση πως ίσως ακόμα και μια επανάσταση να ήταν αναγκαία, για να εξαλείψει τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε. Όμως σύντομα αντιλήφθηκα πως οι προσεγγίσεις που εξέταζα ήταν ακραίες, αναποτελεσματικές και συνεπώς απογοητευτικές, καθώς η βία δε λύνει τα προβλήματα. Έτσι άρχισα να ψάχνω για ένα νέο νόημα στη ζωή μου.

Εκείνη ακριβώς την περίοδο, ο σύζυγός μου έμαθε για το Σαντ Ρα- τζίντερ Σινγκ και τον επισκέφθηκε στην Ινδία. Γύρισε άλλος άνθρω- πος. Άρχισε να επικεντρώνεται σε πνευματικούς στόχους και στην αναζήτηση τρόπων να συνεισφέρει θετικά στη χώρα και την κοινωνία μας. Αποφάσισα, αν και το ταξίδι αυτό ήταν πανάκριβο, να πάω και εγώ στην Ινδία για να γνωρίσω αυτόν τον Διδάσκαλο.

Πρωτοείδα τον Διδάσκαλο όταν ήρθε στην αίθουσα διαλογισμού στο Κιρπάλ Άσραμ, όπου μαζεύονταν οι Δυτικοί μαθητές του. Όταν άρχισε να μιλάει, παρατήρησα με απορία με πόση προσήλωση τον παρακολουθούσαν και τη βαθιά αφοσίωση που του έδειχναν. Ανα- ρωτιόμουν πώς θα μπορούσα να πιστέψω σ’ αυτόν τον άνθρωπο, αφού δεν πίστευα καν πως υπάρχει Θεός. Ο Διδάσκαλος Ρατζίντερ μας έβαλε σε διαλογισμό και τότε είχα μια μεγαλειώδη πνευματική εμπειρία. Αισθανόμουν το θεσπέσιο Φως του Εσωτερικού φεγγαριού να με τυλίγει εκ των έσω. Άκουσα μια φωνή να μου μιλά τόσο καθα- ρά, σαν να ερχόταν από κάποιον που καθόταν ακριβώς δίπλα μου. Ταυτόχρονα ακουγόταν και τιτίβισμα πουλιών. Μετά το διαλογισμό και ενώ παρακολουθούσα τον Διδάσκαλο η φωνή ήρθε ξανά και είπε
«Να είστε καλοί. Να κάνετε το καλό. Να γίνετε ένα.» Δεν είχα ιδέα τότε πως αυτή ήταν μια αγαπημένη φράση του Σαντ Κιρπάλ Σινγκ. Μετά βεβαιώθηκα από άλλους που κάθονταν δίπλα μου πως ούτε φωνές ακούστηκαν, αλλά ούτε και πουλιά τραγουδούσαν ενώ διαλο- γιζόμασταν.

Ο Διδάσκαλος μας μίλησε εκείνη την ημέρα. Αν και τα αγγλι- κά μου είναι εξαιρετικά φτωχά και οι περισσότερες λέξεις μου ήταν άγνωστες, παραδόξως κατάλαβα το νόημα όλων όσων μας δίδασκε. Ήταν σαν να είχα άμεση αντίληψη αυτών που έλεγε. Η ενέργεια που έβγαινε από τον Διδάσκαλο ήταν τόσο δυνατή, που κάποια στιγμή έχασα την επαφή με το σώμα μου. Τα δάκρυα μου έτρεχαν και ένοιω- θα σαν ένας βαθύς πόνος να απεκκρινόταν από τον εσωτερικό μου κόσμο και να ξεπλενόταν. Δεν μπορούσα πλέον να τον δω μέσα από τα ατέλειωτα δάκρυά μου. Τα χείλη μου μόνο τον ικέτευαν «Βοήθησέ με, σε παρακαλώ, βοήθησέ με».

Στο δεύτερο ταξίδι στην Ινδία ανέφερα στον Διδάσκαλο ότι ήθε- λα να μπω Εσωτερικά κατά την διάρκεια του διαλογισμού. Ήθελα να φτάσω στο πρώτο Εσωτερικό πεδίο, το Αστρικό. Για τις επόμενες 15 ημέρες ήμουν τόσο απορροφημένη, που ένοιωθα ότι μόλις που άγγιζαν τα πόδια μου το έδαφος. Παρέμεινα όλο αυτό το διάστημα εσωστρεφής και απόμακρη τρώγοντας και μιλώντας με τους άλλους ελάχιστα. Ένα ξημέρωμα περιμένοντας έξω για το Μαχαράτζ Τζι να έρθει, τον είδα να κατεβαίνει τα σκαλιά της κατοικίας του. Όπως κα- τέβαινε, άκουγα χιλιάδες γλυκά καμπανάκια να ηχούν.

Μια άλλη ημέρα στη διάρκεια του σάτσανγκ και ενώ είχα τα μάτια μου ορθάνοιχτα, ο Διδάσκαλος εμφανίσθηκε στην πνευματική του μορφή – ήταν θεόρατος – και με ενθάρρυνε να διατηρώ την προσοχή μου ψηλά και να μη χάνεται σε κατώτερες επιδιώξεις. Επίσης, είδα τις φωτεινές μορφές προηγούμενων Διδασκάλων να συγχωνεύονται και να περπατούν μεταξύ των μαθητών στο σάτσανγκ. Σε κάποια άλλη ευλογημένη περίσταση είχα μια εμπειρία που οι άνθρωποι ίσως θα δυσκολεύονταν να πιστέψουν, μα που μου προκάλεσε απέραντη έκ- σταση και αγαλλίαση. Μεταφέρθηκα σε μια πνευματική κατάσταση ύπαρξης, όπου χόρευα με τον Σαντ Κιρπάλ Σινγκ. Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτή την θεσπέσια ημέρα, την ημέρα που χόρεψα με τον Διδάσκαλο Κιρπάλ ανάμεσα σε κρυστάλλινα σύννεφα.

Ο Σαντ Ρατζίντερ Σινγκ είναι πάντα μαζί μου. Όποτε χρειασθώ βοήθεια, απλώς κλείνω τα μάτια και ο Διδάσκαλος μου εμφανίζονται Εσωτερικά και με καθοδηγεί. Η αγάπη του Διδασκάλου είναι η όαση όπου μπορώ να αναπαυθώ καθημερινά και να βρω καταφύγιο από τον πόνο αυτού του κόσμου. 

Όταν ο Σαντ Ρατζίντερ Σινγκ προεδρεύει σε κάποιο από τα πολλά Συνέδρια για την Ενότητα του Ανθρώπου, πολλοί πολιτικοί αλλά και εκκλησιαστικοί ταγοί από όλο τον κόσμο ταξιδεύουν μέχρι το Δελχί, για να συμμετάσχουν.

Κάποια χρονιά, ένας θρησκευτικός αξιωματούχος από την Ολλανδία ήταν ομιλητής στο συνέδριο αυτό που το παρακολουθούσαν πάνω από εκατό χιλιάδες άνθρωποι. Ο ομιλητής έπρεπε να φύγει κατευθείαν, μόλις κατέβηκε από την εξέδρα, εξαιτίας κάποιας γιορτής που γινόταν στη χώρα του κι έτσι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να τον αποχαιρετήσω.

Λίγα χρόνια αργότερα, που ταξίδευα στον Ολλανδία, σκεφτόμουν: «Θα ήθελα να συναντήσω ξανά αυτόν το θρησκευτικό ηγέτη». Όταν του τηλεφώνησα, εκείνος θυμήθηκε το συνέδριο με τον Μαχαράζ Τζι και μου είπε: «Κι εγώ θέλω να συναντηθούμε αμέσως». Συναντηθήκαμε στο χώρο λατρείας του. Μου είπε: «Ήμουν εντυπωσιασμένος από το Συνέδριο για την Ενότητα του Ανθρώπου και από τον Σαντ Ρατζίντερ Σινγκ. Στη διάρκεια του συνεδρίου, είδα φως να βγαίνει από μέσα του. Καθώς ταξίδευα από το Δελχί πίσω στην Ολλανδία, ενώ βρισκόμουν μέσα στο αεροπλάνο, ένιωθα ολόκληρο το σώμα μου σαν να είναι ηλεκτρισμένο.» Μου εξήγησε πως αυτή η εμπειρία είχε επηρεάσει τη ζωή του και τις Κυριακάτικες ομιλίες που έδινε, οι οποίες μεταδίδονταν τηλεοπτικά σε ολόκληρη την Ολλανδία. Είπε: «Νιώθω πως αυτές οι ομιλίες είναι εμπνευσμένες από τον Σαντ Ρατζίντερ Σινγκ». Στο τέλος, με παρακάλεσε την επόμενη φορά που θα συναντήσω τον Μαχαράζ Τζι, να του μεταφέρω τους θερμότερους χαιρετισμούς και το σεβασμό του για εκείνον. «Ποτέ δε θα ξεχάσω το χρόνο που πέρασα μαζί του», είπε.

Θυμάμαι, επίσης, μια φορά που ο Σαντ Ρατζίντερ Σινγκ είχε έρθει στη Βιέννη, για να συναντήσει το τοπικό σανγκάτ και το κοινό. Μετά από αυτό το πρόγραμμα με τον Μαχαράτζ Τζι, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από κάποιον μάνατζερ μιας με-γάλης Αυστριακής εταιρείας. Μου είπε πως είχε παρακολουθήσει την ομιλία του Μαχαράζ Τζι και πως τον είχε αγγίξει τόσο πολύ, που δεν μπορούσε να κοιμηθεί ολόκληρη τη νύχτα. Μου είπε πως στις τρεις το πρωί, άρχισε να βλέπει ξαφνικά όμορφα χρώματα και φώτα και μετά αισθάνθηκε πως έγινε ο ίδιος το φως. Είπε πως με αυτή την εμπειρία ένιωθε τόση χαρά, αγάπη και γαλήνη, που δεν ήξερε πώς να την εκφράσει. Την επόμενη μέρα ζήτησε Μύηση.

Ένα από τα πλεονεκτήματα που έχουμε, όσοι διαμένουμε στην πε- ριοχή του Σικάγο, είναι ότι έχουμε τη δυνατότητα να βρισκόμαστε πολύ συχνά στην παρουσία του Διδασκάλου Ρατζίντερ Σινγκ και να επωφελούμαστε από την ακτινοβολία και την αγάπη Του. Απολαμ- βάνω ιδιαίτερα το να τον παρακολουθώ στο Κέντρο του Νέιπερβιλ, όπου δε χρειάζεται να ανησυχούμε για υπαλλήλους του ξενοδοχείου που θέλουν να καθαρίσουν τα δωμάτια ή άλλα παρόμοια γήινα ζητή- ματα. Μπορούμε να είμαστε χαλαροί σαν στο σπίτι μας. Θα ήθελα να μοιραστώ κάποια από όσα έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια κοιτάζο- ντας τον Διδάσκαλο στο Κέντρο.

Όταν ο Διδάσκαλος ανεβαίνει, για να μιλήσει στην εξέδρα της αίθουσας που δίνει ομιλίες και διπλώνει τα χέρια, για να δώσει την ντάρσαν του σε όλους τους παρευρισκόμενους, μπορώ να τον δω να εκπέμπει μια ακτινοβολία που περιλούζει με απαστράπτουσες ακτί- νες φωτός, που μοιάζουν με φλόγες, όλη τη συνάθροιση. Καθώς μας κοιτάζει τον καθέναν από εμάς ξεχωριστά, το φως βγαίνει παιχνιδί- ζοντας μέσα από τα μάτια του και ταλαντώνεται στον αέρα σε ένα συνεχή χαρούμενο χορό.

Το φως ξεπηδά αναζητώντας στη σειρά τον έναν μετά τον άλλον τους μαθητές του. Αυτό το φως συναρπάζει την ψυχή μου, γιατί την περιβάλλει με τη ζεστή γαλήνη του Διδασκάλου. Μερικές φορές το φως φαίνεται να μετασχηματίζεται σε ένα δεσμό σπινθηροβόλας αγάπης, που ενώνει τον Διδάσκαλο με τον μαθητή και είναι σαν να τους δένει όλους μεταξύ τους. Ενώ η ματιά του Διδασκάλου απλώ- νεται στο δωμάτιο, οι σπινθήρες της αγάπης συγχωνεύονται σε με- γάλες δέσμες αγάπης, που κάποτε σταματούν να χορεύουν παντού στην ατμόσφαιρα και παραμένουν γύρω μας σαν φωτεινοί κρίκοι. Αυτό το φως παραμένει στην αίθουσα, ακόμα και όταν η ντάρσαν του Διδασκάλου έχει τελειώσει. Όταν ο ζωντανός Διδάσκαλος δεν είναι στο δωμάτιο, παρατηρώ φως να στροβιλίζεται γύρω από τα καθίσματα, ψηλά κοντά στο ταβάνι, παντού μέσα στον ιερό χώρο του διαλογισμού. Μπορεί να δω παλαιότερους Διδασκάλους να κά- θονται στα καθίσματα και να περιφέρονται στους διαδρόμους, όταν υπάρχει χώρος. Το φως φαίνεται να εκφράζει τη χαρά του Διδασκά- λου Ρατζίντερ και την αγάπη του για τον χώρο τον οποίο έχει ορίσει για να διαλογιζόμαστε.

Ενώ ο Διδάσκαλος κάθεται και δίνει την ομιλία του, επιπρόσθετες δέσμες φωτός κυλούν από τα μάτια Του. Μέσω των ματιών του ξεχύ- νεται τόσο άπλετο μπλε, χρυσό και λευκό φως, που τα μάτια του, αν και καφετιά, φαίνονται είτε μπλε είτε σαν να αποτελούνται από καθα- ρό φως. Κατά καιρούς αυτό το φως είναι τόσο απαστράπτον, που τα χαρακτηριστικά του Διδασκάλου σβήνουν μέσα του, δημιουργώντας έτσι μια ιδιαίτερα θελκτική εικόνα της θειότητάς του. Με τη Χάρη του Διδασκάλου, συχνά νιώθω και βλέπω να μου αποστέλλει δέσμες φω- τός, που σαν ένας σύνδεσμος αγάπης ξεκινάει από το μέτωπό του και εισέρχεται απευθείας στο Τρίτο μου Μάτι, έλκοντας και δένοντάς με σαν για να Τον πλησιάσω. Η αγνότητα και η καθαρότητα της αγάπης του δεν έχει όρια και μου φαίνεται ανθρωπίνως αδύνατο να ανταπο- κριθώ σ’ αυτή την απεραντοσύνη και το μεγαλείο της. Έτσι καθώς η ομιλία συνεχίζεται, στέκομαι σιωπηλή επαναλαμβάνοντας: «Σε ευχα- ριστώ, σε ευχαριστώ…»

Ενίοτε, την ώρα της ομιλίας, κάποιος μπορεί να παρεμβάλλεται με το σώμα του μεταξύ του Διδασκάλου και εμένα, αλλά αυτό δε δι- ακόπτει την ροή του φωτός του. Το φως συνεχίζει να διαπερνά τους άλλους, έως ότου να φθάσει σ’ εμένα. Κάποιες άλλες στιγμές, όταν δεν μπορώ να δω το πρόσωπο του Διδασκάλου, κοιτώ τα χέρια Του. Συνήθως κάνει χειρονομίες στον αέρα χρησιμοποιώντας και τα δυο του χέρια. Καθώς κρατά το δάχτυλο ψηλά και διαγράφει έναν κύκλο με αυτό, αφήνει πίσω ένα φως που χορεύει και κινείται ταχύτερα και γίνεται λαμπρότερο σε κάθε κίνηση του χεριού του.

Όταν μπορώ να δω τα χέρια του, μπορεί να είμαι αρκετά τυχερή να βλέπω ακόμα και τις τριχούλες στα γένια του ή στο χέρι του. Εάν συγκεντρωθώ στις τρίχες αυτές, φως ξεπετιέται από αυτές προς όλες τις κατευθύνσεις, φως τόσο δυνατό που μου θυμίζει αστέρι που γίνεται νόβα. Κατευθύνεται με ταχύτητα προς το ακροατήριο και θαυμάζω και αυτό σαν να είναι ένας άλλος τρόπος να μας ευλογεί ο Διδάσκαλος.

Άλλοτε και ενώ ο Διδάσκαλος Ρατζίντερ μιλάει, βλέπω προηγού- μενους Διδασκάλους πάνω στην εξέδρα μαζί Του. Ο Χαζούρ Μπά- μπα Σαουάν, ο Διδάσκαλος Κιρπάλ Σινγκ και ο Διδάσκαλος Ντάρσαν
Σινγκ συχνά επιδοκιμάζουν και χαμογελούν με αυτά που ο Διδάσκα- λος Ρατζίντερ Σινγκ Τζι λέει και κάνει. Συχνά έρχονται και παρευρί- σκονται και πολύ παλαιότεροι Διδάσκαλοι και όλοι δείχνουν να επι- δοκιμάζουν τον Ίδιο και το έργο Του! Όλοι, νεότεροι και παλαιότεροι Διδάσκαλοι, φαίνονται σαν να μοιράζονται κάποια χαρά. Είναι δια- κριτικοί, υποκλίνονται στο ζωντανό Διδάσκαλο και συνεχώς επικρο- τούν τα λόγια του.

Πολλές φορές στη διάρκεια της ομιλίας ο Διδάσκαλος αυξάνει την πυκνότητα του φωτός που ακτινοβολεί ή πιο σωστά, επειδή το φως δεν αλλάζει, μάλλον εγώ το αντιλαμβάνομαι διαφορετικά, όσο πε- ρισσότερο συγκεντρώνεται η προσοχή μου και μεγαλώνει ο χρόνος παραμονής μου στην παρουσία Του. Το φως, λοιπόν, αυτό σχηματίζει κάτι σαν βάση σε χρώμα ροζ-λευκό, σαν τη βάση που βλέπουμε να έχουν τα αγάλματα. Αυτή η βάση στηρίζει μια εξέδρα, στην οποία κάθεται ένας εξαίσιος και απαστράπτον θρόνος. Όταν η προσοχή μου μείνει σταθερή, βλέπω τον Διδάσκαλο Ρατζίντερ να κάθεται σε αυτόν το θρόνο με εκθαμβωτική δόξα και λάμψη.

Απολαμβάνω ιδιαίτερα να παρατηρώ τον Διδάσκαλο και κατά την διάρκεια της μύησης. Όταν μπαίνει στην αίθουσα συνήθως τον ακολουθεί μια συνοδεία από παλαιούς Διδασκάλους. Βλέπω ακόμα και άλλους Διδασκάλους να γεμίζουν κάθε άδεια θέση, να στηρί- ζονται στους τοίχους περιστοιχίζοντας το δωμάτιο με μια λαμπερή φλόγα αγάπης ή να συντροφεύουν τη φυσική μορφή του Διδασκά- λου στην εξέδρα. Ο Διδάσκαλος Ρατζίντερ κοιτά όλους τους ακρο- ατές έναν-έναν, καθώς περνά και σταματά δίπλα από τους νέους που μυούνται, για να ρίξει το βλέμμα του στον καθέναν από αυτούς ξεχωριστά. Μερικές φορές έχω δει φως να βγαίνει από Αυτόν και να τυλίγει κάθε νεοφερμένο, σαν σε ένα προσωπικό κουκούλι αγάπης. Αργότερα, όταν ο Διδάσκαλος δίνει την ντάρσαν του από την εξέ- δρα, το φως βγαίνει απ’ Αυτόν και πάει σε κάθε ψυχή στο δωμάτιο. Αυτό το φως γίνεται ισχυρότερο, όσο η μύηση εκτυλίσσεται. Κα- θώς ο Διδάσκαλος προφέρει μεγαλόφωνα το καθένα από τα ιερά Ονόματα, εξακολουθεί να εκχέει ολοένα αυξανόμενες ποσότητες φωτός, μέχρις ότου το δέρμα του φαίνεται σαν μια λεπτή κρούστα, το οποίο ίσα που συγκρατεί το φως που μας στέλνει. Στην μύηση βιώνω τον Διδάσκαλο να κατευθύνει την αγάπη του Θεού σε όλους μας, παλαιούς και νέους μυημένους.

Στη συνέχεια, την ώρα του διαλογισμού, ο Διδάσκαλος περπατά ανάμεσα στους μαθητές βοηθώντας τους νέους μυημένους στη συ- γκέντρωσή τους. Μετά στρέφεται προς τους παλαιούς μαθητές, βά- ζοντας κάποιους από εμάς σε διαλογισμό με ένα άγγιγμα του χεριού του ή κοιτάζοντας μερικούς από εμάς, περπατώντας αργά μέσα στο δωμάτιο. Μια φορά, καθώς περπατούσε στο διάδρομο προς την κα- τεύθυνσή μου, είχε στο πρόσωπό του φως, το οποίο σχημάτιζε ένα δάκρυ που έτρεχε από το πρόσωπό του. Αυτό το υγροποιημένο φως ήταν τόσο ισχυρό, που ήθελα να απλώσω τα χέρια, να το συλλέξω και να το φυλάξω για πάντα. Μετά ο Διδάσκαλος απομακρύνθηκε από κοντά μου, αφήνοντας στην αίθουσα συμπαγή τα αχνάρια της αγάπης του σε κάθε του βήμα.

Κάτι ακόμα που απολαμβάνω ιδιαίτερα να παρακολουθώ είναι όταν ο Διδάσκαλος μοιράζει πρασάντ. Κάποιες Κυριακές, μετά το μεσημεριανό γεύμα στο αναψυκτήριο του Κέντρου, μοιράζει πρα- σάντ σε εκατοντάδες ανθρώπους. Συνήθως αυτό διαρκεί ώρες ολό- κληρες και τις περισσότερες φορές ο Διδάσκαλος είτε έχει κοιμηθεί ελάχιστα την προηγούμενη νύχτα ή και καθόλου. Παρά ταύτα, χαι- ρετάει τους πάντες χαμογελώντας στον καθέναν από εμάς, εκπέ- μποντας επιπρόσθετο φως σε κάθε ψυχή.

Μερικές φορές, καθώς περιμένουμε στην ουρά, απλώνει το χέρι και χτυπά χαϊδευτικά τον ώμο μας, καθώς μας χαμογελά και άλλοτε Τον βλέπω πως στέλνει φως σε κάθε ψυχή. Αυτό το φως ξεπηδά από τα βάθη των ματιών του και χάνεται μέσα στην ψυχή αυτού που βρίσκεται μπροστά του. Όταν επιτέλους έρθει η σειρά μου να λάβω το πρασάντ και κοιτά εμένα με αυτόν τον θεσπέσιο τρόπο, θέλω να βουτήξω στο τρισχαριτωμένο μπλε-λευκό φως που πηγάζει από τα μάτια του και να μην το αφήσω ποτέ, ούτε το φως του ούτε και τον Ίδιο. Θέλω να υπάρχω στην χαρά και την έκσταση των ματιών του για πάντα και κάθε κύτταρο του οργανισμού μου κραυγάζει να μεί- νει κοντά του, να μην προχωρήσω …. αλλά ο επόμενος στην ουρά περιμένει την σειρά του.

Ζητώ την βοήθειά Του και πιέζω τον εαυτό μου να γυρίσει και να μην εμποδίζω με το σώμα μου τη θέα του, για να μπορούν να τον βλέπουν οι άλλοι. Ξανακάθομαι και καθώς το Νάαμ, ο Εσωτερικός Ήχος, αντηχεί μέσα από το σώμα μου, εξακολουθώ να θαυμάζω τα δώρα με τα οποία ο Διδάσκαλος Ρατζίντερ ακατάπαυστα μας περιρ- ρέει και Τον ευχαριστώ για το γεγονός ότι μου επιτρέπει να αντι- λαμβάνομαι έστω και μέρος αυτών των δώρων.

Το Κάλι, η συμπρωτεύουσα της Κολομβίας είναι μια υπέροχη πόλη, αλλά έχει σοβαρό πρόβλημα εγκληματικότητας. Μια μέρα ο υπεύθυ- νος του τοπικού σάτσανγκ περπατούσε στον δρόμο, όταν τον πλησί- ασε ο πρόεδρος του δημαρχιακού συμβουλίου και τον ρώτησε: «Είσαι ο τάδε και είσαι μαθητής του Σαντ Ρατζίντερ Σινγκ Τζι;», ο μαθητής απάντησε: «Ναι, εγώ είμαι». Ο σύμβουλος τον ξαναρώτησε: «Πότε ο Διδάσκαλός σου θα επισκεφθεί το Κάλι, γιατί θέλω εκ μέρους του συμ- βουλίου να του απονέμω το ανώτατο τιμητικό αξίωμα της πόλης μας». Ο μυημένος ρώτησε: «Γιατί θέλετε να του κάνετε αυτήν την τιμή;» Και ο άνθρωπος εξήγησε: «Μου έσωσε τη ζωή και θα σου πω πώς: Συνάντησα τον Σαντ Ρατζίντερ Σινγκ Τζι κατά την διάρκεια της τε- λευταίας του επίσκεψης εδώ. Ήταν ευγενέστατος μαζί μου, μιλήσαμε και μου είπε πως θα μπορούσα να τον θεωρώ φίλο του και πως ποτέ δε θα με ξεχνούσε. Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα βρέθηκα σε θανάσιμο κίνδυνο όταν ένας από τους πολιτικούς μου αντιπάλους είχε καταστρώσει ένα σχέδιο, για να με δολοφονήσουν, ενώ θα έβγαινα από το σπίτι μου. Έμαθα αυτά τα σχέδια και κλαίγοντας προσευχήθηκα στον Διδάσκαλο, ενθυμούμενος την υπόσχεσή του πως θα είναι συμπαραστάτης μου στο καθετί. Τότε ξαφνικά στη μέση της προσευχής μου, εμφανίσθηκε μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια μου ο Σαντ Ρατζί- ντερ Σινγκ και μου έδωσε οδηγίες για το πώς να σωθώ. Ακολούθησα τις
συμβουλές Του και έτσι γλίτωσα τη ζωή μου.»

Σε μια μεγαλόπρεπη τελετή παρουσία του πρόξενου της Ινδίας στην Κολομβία, ο δήμαρχος και πολλοί άλλοι επίσημοι προσκεκλη- μένοι, αξιωματούχοι, πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες απένειμαν την τιμητική διάκριση, ενώ ο Μαχαράτζ Τζι απουσίαζε. Ο πρόεδρος του συμβουλίου τόνισε πως χρειαζόμαστε θρησκευτικούς ηγέτες σαν τον Σαντ Ρατζίντερ Σινγκ που να διάγουν βίους ηθικούς και να συμ- βάλλουν καθοριστικά στην επίτευξη της ειρήνης στον κόσμο.